ΗΤΑΝ ένας ήλιος εκτός μάχης, που είχε σχεδόν καεί πίσω απ’ τις πλάτες μας -μια θεωρητικά χαμένη υπόθεση -κι
όμως θυμάμαι καλά πως προσπαθούσαμε να τον αναστηλώσουμε, τοποθετώντας
μεγάλες ξύλινες διχάλες κάτω απ’ τα μάτια του για να τα κρατήσουμε
ανοιχτά, πως νιώθαμε λιγάκι σαν ήρωες ταινιών εποχής, στην τελευταία
ευκαιρία που είχαμε να ξαναγίνουμε παιδιά.
ΠΟΙΟΣ σου είπε ότι ο ήλιος είναι άμοιρος ευθυνών;
(Σταύρος Σταυρόπουλος - απόσπασμα από το βιβλίο ΟΙ ΑΛΛΟΙ ΠΟΥ ΕΙΜΑΙ, εκδ. Μεταίχμιο, 2007)
Εκεί που πας να με βρεις ρίχνω ένα καινούργιο
φράγμα. Δεν είναι που δεν θέλω να με βρεις δεν είναι που θέλω να σε διώξω. Μόνο που πια πρέπει να δούμε καθαρά πόσα εμπόδια αντέχουμε να ξεπεράσουμε για να βρεθούμε. Πρέπει να ελέγξουμε ως πού τραβάει η δύναμή
μας. Κι έπειτα, μην ξεχνάς ποτέ το ενδεχόμενο τα φράγματα να μην τα φτιάχνω μόνος μου μα να υπάρχουν πάνω μου και μέσα μου σα μελανές
ουλές αλλάζοντας το σήμα και το χρώμα μου. Αυτό το εμπόδιο που είναι ο εαυτός μου για τον εαυτό μου.
Ποιο πάθος
λες; Αυτό ν’
αφήνεσαι ρευστός σε κάθε
ερεθισμό του χώρου σου; Το πάθος ν’
απαντάς σα στρείδι; Το πάθος να
παλεύεις με τα πάθη σου δε
λογαριάζεις; Κι έπειτα για ποια
λευτεριά του αδέσμευτου μιλάς; Μες στη
σκλαβιά τη θέλω εγώ τη λευτεριά σου. Μες στη
σκλαβιά, που για να καταλύσεις, αναγνωρίζεις
πρώτα κι αποδέχεσαι. Τίτος Πατρίκιος Photo:KATHRIN BAUMBACH
there's a bluebird in my heart that wants to get out but I'm too tough for him, I say, stay in there, I'm not going to let anybody see you. there's a bluebird in my heart that wants to get out but I pur whiskey on him and inhale cigarette smoke and the whores and the bartenders and the grocery clerks never know that he's in there. there's a bluebird in my heart that wants to get out but I'm too tough for him, I say, stay down, do you want to mess me up? you want to screw up the works? you want to blow my book sales in Europe? there's a bluebird in my heart that wants to get out but I'm too clever, I only let him out at night sometimes when everybody's asleep. I say, I know that you're there, so don't be sad. then I put him back, but he's singing a little in there, I haven't quite let him die and we sleep together like that with our secret pact and it's nice enough to make a man weep, but I don't weep, do you?
Σε είδα χτες καθισμένο στο σκαλοπάτι της δύσης φορούσες το ουρανί πουκάμισο της καρτερικότητας κι όλο ξεφλούδιζες τον τυραννικό κλοιό του ανεκπλήρωτου. Στο καταφύγιο της παραίσθησής σου τρύπωσα μέσα από μια συλλογισμένη δίοδο, εκεί που έκανε τη λακκούβα της η ανάμνηση του ημιτελούς.
Δεν τόλμησα να σου μιλήσω, ούτε καν ν' αγγίξω το διάφανο όρκο της γύμνιας σου. Κι όμως, θα 'θελα να χιμήξω και να κατασπαράξω την απόγνωση του σούρουπου. Θα 'θελα να συρρικνώσω την ενάρετη προτομή των καιρών θα 'θελα να βαλσαμώσω το αδιατάρακτο του έρωτα να φωνάξω χάδια, να τεντώσω φιλιά, ν' αφιερώσω όνειρα καθαρισμένα από τους λεκέδες της αυταπάτης. Μα να που ξανάρθε στη γεύση, η γνωστή απ' τα παλιά στιφάδα του ανομολόγητου.
Πόσες φορές θα σ' το πω ωριμότητα δε χρειάζομαι αυτή τη δωρεάν προφύλαξή σου, μα πώς γίνεται πάντα χωρίς καμία επιδίωξη, χωρίς κανένα τέχνασμα να καταλαμβάνεις τόσο χώρο στ' αδιέξοδά μου;
Έχω μείνει στη σελίδα 38, στο κεφάλαιο της ερημιάς και μέσα απ' τα εμπρηστικά φωνήεντα σκέβρωσε και το χαρτί των προσχημάτων.
Δες με τώρα λοιπόν, ατόφια αποκοπή της πληρότητάς μου έπρεπε να τεμαχίσω το πλάτος και το μήκος μου και να ξαναπλάσω απ' την αρχή τ' ανόμοια μέλη μου για να μπορέσω να χωθώ στο αχανές των ήχων σου. Έπρεπε δίχως άλλο, στην προκύπτουσα αφύπνιση των συμπτωμάτων να διαφυλάξω αυτήν την ανάλαφρη καταπάτηση των αναστεναγμών σου για να εξαπλωθώ ακόμη παραπέρα και να γίνω ένα με το θρόισμα της λαχτάρας σου. Κι αν έχω την ευχέρεια, μερικά υπολείμματα αβεβαιότητας που μου 'μειναν στο χέρι -από αφηρημάδα κι όχι από αυταρέσκεια- πριν απ' το μετά της λησμονιάς να θυμηθώ να τα πετάξω.