Τρίτη 15 Μαΐου 2012

I believe in fairies, the myths, dragons...



I believe in everything until it's disproved. 
So I believe in fairies, the myths, dragons. 
It all exists, even if it's in your mind. 
Who's to say that dreams and nightmares 
aren't as real as the here and now?
John Lennon

Πέμπτη 26 Απριλίου 2012

ΠΟΙΟΣ σου είπε ότι ο ήλιος είναι άμοιρος ευθυνών;



ΗΤΑΝ ένας ήλιος εκτός μάχης, που είχε σχεδόν καεί πίσω απ’ τις πλάτες μας -μια θεωρητικά χαμένη υπόθεση - κι όμως θυμάμαι καλά πως προσπαθούσαμε να τον αναστηλώσουμε, τοποθετώντας μεγάλες ξύλινες διχάλες κάτω απ’ τα μάτια του για να τα κρατήσουμε ανοιχτά, πως νιώθαμε λιγάκι σαν ήρωες ταινιών εποχής, στην τελευταία ευκαιρία που είχαμε να ξαναγίνουμε παιδιά.

ΠΟΙΟΣ σου είπε ότι ο ήλιος είναι άμοιρος ευθυνών;
(Σταύρος Σταυρόπουλος - απόσπασμα από το βιβλίο ΟΙ ΑΛΛΟΙ ΠΟΥ ΕΙΜΑΙ, εκδ. Μεταίχμιο, 2007)

Τετάρτη 25 Απριλίου 2012

Το εμπόδιο που είναι ο εαυτός μου


 

Εκεί που πας να με βρεις ρίχνω ένα καινούργιο φράγμα.
Δεν είναι που δεν θέλω να με βρεις

δεν είναι που θέλω να σε διώξω.

Μόνο που πια πρέπει να δούμε καθαρά

πόσα εμπόδια αντέχουμε να ξεπεράσουμε

για να βρεθούμε.

Πρέπει να ελέγξουμε ως πού τραβάει η δύναμή μας.

Κι έπειτα, μην ξεχνάς ποτέ το ενδεχόμενο

τα φράγματα να μην τα φτιάχνω μόνος μου

μα να υπάρχουν πάνω μου και μέσα μου σα μελανές ουλές

αλλάζοντας το σήμα και το χρώμα μου.

Αυτό το εμπόδιο που είναι ο εαυτός μου

για τον εαυτό μου.

Τίτος Πατρίκιος
Photo:РАБОТЫ ФОТОГРАФА SORTVIND

Πάθη

Ποιο πάθος λες;
Αυτό ν’ αφήνεσαι ρευστός

σε κάθε ερεθισμό του χώρου σου;

Το πάθος ν’ απαντάς σα στρείδι;

Το πάθος να παλεύεις με τα πάθη σου

δε λογαριάζεις;

Κι έπειτα

για ποια λευτεριά του αδέσμευτου μιλάς;

Μες στη σκλαβιά τη θέλω εγώ τη λευτεριά σου.

Μες στη σκλαβιά, που για να καταλύσεις,

αναγνωρίζεις πρώτα κι αποδέχεσαι.
Τίτος Πατρίκιος

Photo:
KATHRIN BAUMBACH

 

Πέμπτη 30 Δεκεμβρίου 2010

bluebird

bluebird 





there's a bluebird in my heart that

wants to get out

but I'm too tough for him,

I say, stay in there, I'm not going

to let anybody see

you.

there's a bluebird in my heart that

wants to get out

but I pur whiskey on him and inhale

cigarette smoke

and the whores and the bartenders

and the grocery clerks

never know that

he's

in there.

there's a bluebird in my heart that

wants to get out

but I'm too tough for him,

I say,

stay down, do you want to mess

me up?

you want to screw up the

works?

you want to blow my book sales in

Europe?

there's a bluebird in my heart that

wants to get out

but I'm too clever, I only let him out

at night sometimes

when everybody's asleep.

I say, I know that you're there,

so don't be

sad.

then I put him back,

but he's singing a little

in there, I haven't quite let him

die

and we sleep together like

that

with our

secret pact

and it's nice enough to

make a man

weep, but I don't

weep, do

you?

by Charles Bukowski 

Τρίτη 30 Μαρτίου 2010

ΑΕΡΟΓΕΦΥΡΕΣ



Χάθηκες
ποῦ στριφογυρνᾶς.
Πέρνα καμιὰ φορὰ ἀπὸ τὸν ὕπνο μου
συνήθως εἶμαι ἐκεῖ
ἐκτὸς ἂν κλαίει τὸ φεγγάρι
ὁπότε βγαίνω στὸ μπαλκόνι
τὸ διότι νὰ ρωτήσω τὶ συμβαίνει.
Πέρνα καμιὰ φορά.
Μπὲς ἀπ᾿ τὸ πλάι στάσου
κάτω ἀπὸ τὸ γεφυράκι τῆς παλάμης μου
ἀπ᾿ ὅπου ἥσυχα κυλάω.
Ἐκτός ἂν ἔχει ὁλότελα μαυρίσει τὸ νερὸ
ἂν ψόφησαν κι οἱ πέτρες
ἂν ἔχει μολυνθεῖ καὶ ὁ βυθὸς
ὁπότε θὰ μὲ βρεῖς
στοῦ σεντονιοῦ τὶς ὄχθες.
Μὴ φοβᾶσαι.
Πάρε μαζὶ σου ἂν θὲς γιὰ σιγουριὰ
καὶ τὴν ἀπαίτηση νὰ μὴ σ᾿ ἀγγίξω διόλου
ἀνανέωσε καὶ τὴ ληγμένη ἄδεια
νὰ σὲ κοιτῶ
καὶ σοῦ ὑπόσχομαι
ἐγκαίρως νὰ ξυπνήσω
ὥστε νὰ μὴ σὲ πάρει εἴδηση
ὁ ὕπνος σου ὅτι λείπεις.

ΚΙΚΗ ΔΗΜΟΥΛΑ


Τρίτη 13 Οκτωβρίου 2009

ανάμνηση του ημιτελούς



Σε είδα χτες καθισμένο στο σκαλοπάτι της δύσης
φορούσες το ουρανί πουκάμισο της καρτερικότητας
κι όλο ξεφλούδιζες τον τυραννικό κλοιό
του ανεκπλήρωτου.
Στο καταφύγιο της παραίσθησής σου
τρύπωσα μέσα από μια συλλογισμένη δίοδο,
εκεί που έκανε τη λακκούβα της
η ανάμνηση του ημιτελούς.

Δεν τόλμησα να σου μιλήσω, ούτε καν ν' αγγίξω
το διάφανο όρκο της γύμνιας σου.
Κι όμως, θα 'θελα να χιμήξω και να κατασπαράξω
την απόγνωση του σούρουπου.
Θα 'θελα να συρρικνώσω την ενάρετη προτομή
των καιρών
θα 'θελα να βαλσαμώσω το αδιατάρακτο του έρωτα
να φωνάξω χάδια, να τεντώσω φιλιά,
ν' αφιερώσω όνειρα καθαρισμένα από τους λεκέδες
της αυταπάτης.
Μα να που ξανάρθε στη γεύση,
η γνωστή απ' τα παλιά στιφάδα του ανομολόγητου.

Πόσες φορές θα σ' το πω ωριμότητα
δε χρειάζομαι αυτή τη δωρεάν προφύλαξή σου,
μα πώς γίνεται πάντα
χωρίς καμία επιδίωξη, χωρίς κανένα τέχνασμα
να καταλαμβάνεις τόσο χώρο στ' αδιέξοδά μου;

Έχω μείνει στη σελίδα 38, στο κεφάλαιο της ερημιάς
και μέσα απ' τα εμπρηστικά φωνήεντα
σκέβρωσε και το χαρτί των προσχημάτων.

Δες με τώρα λοιπόν, ατόφια αποκοπή της πληρότητάς μου
έπρεπε να τεμαχίσω το πλάτος και το μήκος μου
και να ξαναπλάσω απ' την αρχή
τ' ανόμοια μέλη μου
για να μπορέσω να χωθώ στο αχανές των ήχων σου.
Έπρεπε δίχως άλλο,
στην προκύπτουσα αφύπνιση των συμπτωμάτων
να διαφυλάξω αυτήν την ανάλαφρη καταπάτηση
των αναστεναγμών σου
για να εξαπλωθώ ακόμη παραπέρα
και να γίνω ένα με το θρόισμα της λαχτάρας σου.
Κι αν έχω την ευχέρεια,
μερικά υπολείμματα αβεβαιότητας
που μου 'μειναν στο χέρι
-από αφηρημάδα κι όχι από αυταρέσκεια-
πριν απ' το μετά της λησμονιάς
να θυμηθώ να τα πετάξω.

Ρουμπίνα Θεοδώρου, Αναταράξεις
Από τη συλλογή Ωστικό κύμα (1999)