Ο φόβος μήπως εκείνο το απέραντο έχει τέλος...

Από τη συλλογή «Γυμνό σώμα», 1980

(«Τα ερωτικά»)




Δυο μήνες που δε σμίξαμε.

Ένας αιώνας

κ’ εννιά δευτερόλεπτα.

******

Τι να τα κάνω τ’ άστρα

αφού λείπεις;

******

Ένδοξοι κι άδοξοι

συναντημένοι κάποτε

στον ίδιο σφυγμό.

Δεν κάνει ο έρωτας

διακρίσεις.

Ούτε απόψε πανσέληνος.

Ένα κομμάτι λείπει.

Το φιλί σου.


*****

Αυτός ο φόβος

μήπως έμεινε κάτι

που δεν το πήρα.

Κι ο φόβος

μήπως εκείνο το απέραντο

έχει τέλος.

θέλω της ξέσκεπης όρθιας θάλασσας τόν καλπασμό

Τά πικρά μου βότσαλα μετρώ,μ'ακούς

Κι είναι ο χρόνος μιά μεγάλη εκκλησία,μ'ακούς

Όπου κάποτε οί φιγούρες Τών Αγίων

βγάζουν δάκρυ αληθινό,μ'ακούς

~*~

Πού δέν θέλω αγάπη αλλά θέλω τόν άνεμο

Αλλά θέλω της ξέσκεπης όρθιας θάλασσας τόν καλπασμό

~*~

Γιά σένα μόνο εγώ,μπορεί,καί η μουσική

Πού διώχνω μέσα μου αλλ'αυτή γυρίζει δυνατότερη

~*~

Γιά σένα σάν καρφίτσα η μυρωδιά η πικρή

Πού βρίσκει μές στό σώμα καί πού τρυπάει τή θύμηση

~*~

Έτσι σ'έχω κοιτάξει πού μου αρκεί

Νά'χει ο χρόνος όλος αθωωθεί

Μές στό αυλάκι που τό πέρασμα σου αφήνει

Σάν δελφίνι πρωτόπειρο ν'ακολουθεί

Καί νά παίζει μέ τ'άσπρο καί τό κυανό η ψυχή μου !

Νίκη,νίκη όπου έχω νικηθεί

Πρίν από τήν αγάπη καί μαζί

Γιά τή ρολογιά καί τό γκιούλ-μπιρσίμι

Πήγαινε,πήγαινε καί ας έχω εγώ χαθεί

Μόνος καί άς είναι ο ήλιος που κρατείς ένα παιδί

νεογέννητο

Μόνος,καί ας είμ'εγώ η πατρίδα που πενθεί

Ας είναι ο λόγος που έστειλα νά σου κρατεί δαφνόφυλλο

Μόνος,ο αέρας δυνατός καί μόνος τ'ολοστρόγγυλο

βότσαλο στό βλεφάρισμα του σκοτεινού βυθού

Ο ψαράς που ανέβασε κι έριξε πάλι πίσω στούς καιρούς τόν

Παράδεισο !

Οδυσσέας Ελύτης <<ΤΟ ΜΟΝΟΓΡΑΜΜΑ>>

Κάποια μέρα

Κάποια μέρα θα σου γράψω ένα ποίημα

που δε θα αναφέρει τον αέρα ούτε τη νύχτα'

ένα ποίημα που θα παραλείπει τα ονόματα των λουλουδιών,

που δεν θα έχει γιασεμιά ή μανόλιες.

Κάποια μέρα θα σου γράψω ένα ποίημα χωρίς πουλιά ούτε πηγές,

ένα ποίημα που θα ξεφεύγει απ' τη θάλασσα

και δε θα κοιτάζει τ' αστέρια.

Κάποια μέρα θα σου γράψω ένα ποίημα που θα περιορίζεται

στο να περνούν τα δάχτυλα στο δέρμα σου

και που θα μετατρέπει σε λόγια τη ματιά σου.

Χωρίς συγκρίσεις, χωρίς μεταφορές,

κάποια μέρα θα σου γράψω ένα ποίημα που θα μυρίζει «εσύ»

ένα ποίημα στο ρυθμό των παλμών σου,

με την συνθλιπτική σφοδρότητα της αγκαλιάς σου.

Κάποια μέρα θα σου γράψω ένα ποίημα,

το τραγούδι της καλής μου τύχης.



Dario Jaramillo Agudelo
Mετ. Γητ.