αυτό το αναφαίρετα δικό μου λάθος...

~*~

Ύπνε που παίρνεις τα παιδιά

έλα πάρε και μένα

βέβαια παιδί δεν είμαι

άλλο ζήτημα τώρα

αν όλο ζητώ

όλο θέλω

όλο ρωτώ το ακατανόητο

γιατί

γιατί δεν είναι θάλασσα η ξηρά

γιατί δεν είναι τρυφερή η ξηρασία

γιατί όταν προσθέτω

λίγο πιο έντονο κόκκινο στο κόκκινο

το κέρδος μου ξεβάφει

σαν παιδί τσιρίζω

το θέλω το θέλω

είναι δικό μου

αλλά παιδί δεν είμαι

άλλο ζήτημα τώρα αν τη νύχτα κλαίω

και σα να είμαι παιδί που ακόμη δε μιλά

δεν ξέρω να αρθρώσω αν πονάω ή αν απορώ

ναι παιδί δεν είμαι

άλλο θέμα αν

όταν μου φωνάζουν

μη εκεί,μη,κάνει τζιζ

εγώ όλο εκεί βάζω το χεράκι μου

είμαι περίεργη να καεί το χεράκι μου

κι επειδή αυτό το αναφαίρετα δικό μου λάθος

ποτέ του δε θα μεγαλώσει

γι΄αυτό λέω χεράκι μου αντί χέρι...

(Κική Δημουλά:Μεταφερθήκαμε παραπλεύρως)