Τρίτη 14 Απριλίου 2009

Θα βάλω σ'ευθείες το φως ...



Ανάσκαψα όλη τη γη να σε βρω.
Κοσκίνισα μες την καρδιά μου την έρημο·
ήξερα
πως δίχως τον άνθρωπο
δεν είναι πλήρες
του ήλιου το φως.
Ενώ, τώρα, κοιτάζοντας
μές από τόση διαύγεια τον κόσμο,
μες από σένα - πλησιάζουν τα πράγματα,

γίνονται ευδιάκριτα, γίνονται διάφανα -






τώρα
μπορώ ν'αρθρώσω την τάξη του σ'ένα μου ποίημα.
Παίρνοντας μια σελίδα θα βάλω
σ'ευθείες το φως.

Νικηφόρος Βρεττάκος






εσύ κι εγώ είμαστε το φως που συνεχίζει,
το άθραυστο λεπτοκαμωμένο στάχυ ...

Pablo Neruda





ΠΕΡΑΣΜΑ


Αργά αργά θα γείρω
σαν μέρα που περνά
Στην αγκαλιά σου θα χαθώ
και θ ανατείλω πρώτη φορά



Οι ανάσες και τα χέρια
τα λόγια, τα κορμιά
οι αναστεναγμοί του κόσμου και τα γέλια
τώρα θα γίνονται ξανά.

Γλιστράμε και περνούμε
κι αν μένει κάτι εδώ
είναι το φως που μας χαρίστηκε να δούμε
μες τη ζωή εσύ κι εγώ.

Τα χρόνια θα μας λιώσουν
κι αν μένει κάτι εδώ
θα ναι το φως που είχαν οι μέρες πριν τελειώσουν
μόνο το φως.


Τραγούδι από το νέο δίσκο του Αλκίνοου Ιωαννίδη, "Νεροποντή".




2 σχόλια:

ΣΟΦΙΑ ΣΤΡΕΖΟΥ είπε...

"Θα βάλω σ' ευθείες το φως..."
για να κρατήσω όλες τις λέξεις
που μάζεψες
για να φυλάξω το διάφανο
από τη λάμψη τους.

Καλημέρα, σ΄ευχαριστώ για το πέρασμα και για το ίχνος του ίσκιου σου, που άφησες σε όμορφα λόγια.

Αναστασία είπε...

Τις τεθλασμένες δεν μπόρεσα ποτέ να προσεγγίσω ... κάποτε με φόβιζαν οι ευθείες που τίποτα δεν έκρυβαν και τίποτα δεν έδειχναν ... μα τώρα το φως παίζει με τις σκιές κι όλα "πλησιάζουν γίνονται ευδιάκριτα, γίνονται διάφανα"...

Να είσαι καλά Σοφία.